Zes maanden lang wekelijks bloggen

Week 26

“Het schiet op”, zei mijn managementassistent toen ze het wekelijkse blog klaarzette om te versturen. Inderdaad, ik heb inclusief deze blogpost alweer 26 weken aan wekelijkse blogs geschreven en daar ben ik trots op. De thema’s tekenen zich ook wat meer af.

– leven met aandacht;
– leven met en in een digitale wereld;
– leven met de gevolgen van een vervelende relatie wat zich al jaren uit in complexe PTSS (CPTSS) klachten;
– leven in lijn met wat ik voel door meer bezig te zijn met creativiteit.

De afgelopen 13 weken heb ik meer gefocust op ‘Actie’, naar aanleiding van de conclusies uit het eerste kwartaal schrijven. Zo schreef ik in dit tweede kwartaal onder andere over:

– het downgraden en weer upgraden van mijn smartphonegebruik;
– meer ‘in flow’ proberen te leven met de gevolgen van een destructieve relatie wat zich al jaren uit in op en neer golvende klachten van ‘complexe PTSS’ (CPTSS) die ik ook al net zoveel jaren lang heb geprobeerd te verbergen en bagatelliseren;
– aandachtig leven door weer te mediteren in een groep (waarbij ik bewust koos voor zen waarin er zoveel minder gepraat wordt dan bij Vipassana);
– meer bezig zijn met schrijven waarbij ik mijn eerste betaalde schrijfopdracht heb voltooid.

Naar aanleiding van het weer ‘opengaan’ van de maatschappij in Nederland duurde het even voordat ik daadwerkelijk echt meer vrijheid in mijn leven voelde. De laatste weken tot aan de versoepeling van de coronamaatregelen waarover ik schreef in week 22 raakte mijn hoofd steeds voller, veroorzaakt door het vele en lange thuiszitten. Ik ben van nature behoorlijk veerkrachtig maar de rek was er op dat moment wel echt uit. Gelukkig kunnen we nu weer zo goed als overal naar toe en ons ‘normale’ leven weer leven.

En meteen daarop kwam het nieuws over de oorlog in Oekraïne. Ik duik daar niet head over heels in. Dat kan ik niet aan, merk ik. Een keer per dag lees ik het nieuws online en in de krant. Ik zie dit ‘volgen-op-afstand’ als zelfzorg, in plaats van als ‘niet handelen’ zoals ik dat vroeger eerder zou hebben beschreven. In dit tweede kwartaal kwam ik erachter dat ik nog wel wat intern werk heb te verzetten voordat ik mij actief wil aanbieden om te ondersteunen bij zoiets ingrijpends als het helpen van oorlogsvluchtelingen. Al het nieuws, de wanhoop van de mensen en de heftige beelden van de oorlog triggeren mijn eigen ervaringen. Dat is niet de bedoeling, niemand heeft daar wat aan. Gelukkig zijn er heel veel mensen die daar nu wel mee bezig kunnen zijn zonder last te hebben van die triggers.

Ik ontdekte in de afgelopen weken (daar schreef ik nog niet eerder over trouwens) dat ik lang heb geleefd met het idee dat mijn PTSS een nulpunt zou bereiken waarna ik ‘beter’ zou zijn. Let wel: ik ben prima in staat mijn leven te leiden, maar toch blijven er momenten, emoties en gebeurtenissen (zgn. triggers) die soms heel geniepig of onbewust zorgen voor een terugkeer naar het trauma. Dat merk ik dan vooral aan lichamelijke reacties zoals meer alert zijn, plotseling beven, een gevoel van een band om mijn hoofd of aan een verhoogd gevoel van onzekerheid of juist overcompensatie (als in vermijding door hard werken of te intensief sporten).

Geen nulpunt dus… Leven met PTSS gaat veel meer over triggers blijven herkennen en daar adequaat op reageren. En bovenal ook erkennen dat dit iets is wat ik met mij meedraag en niet iets is om mij voor te schamen of wat mij een minder soort mens maakt. Ik hoef dit of mijzelf niet te verbergen. Dat kan ook niet meer want door mijn ervaringen weg te duwen creëer ik zelf de omstandigheden die de trauma’s triggeren.

De komende 13 weken staan voor mij in het teken van ’Kracht’. Wat gebeurt er met mij als ik dingen wel of niet doe op een moment dat ik voel dat ik ze wel of niet moet doen? Hoe houd ik mijn aandacht in het NU en bij mijn acties vast? Wanneer is mijn inspanning/inzet bij een taak en in het leven goed genoeg en waar moet ik juist een tandje bijzetten (wellicht besluit ik daardoor later juist wel om de Oekraïense vluchtelingen te gaan helpen…).

Ik zou meer willen schrijven over mijn weg van herstel van CPTSS en de rol van meditatie daarin. Zo ook over mijn gendertransitie en de meer brede ontdekkingen over het leven die ik daarbij opdoe, maar ik twijfel continu of ik dat zo publiekelijk moet doen. Het schrijven helpt mij met de verwerking van deze intensieve gebeurtenissen en eigenlijk zou dat ook het enige belangrijke moeten zijn.

Een jaar geleden zei een schrijftutor dat ik mijzelf niet moet blijven censureren omdat mijn kinderen recht hebben op mijn verhaal uit mijn mond en dat klopt. Het heeft mij gemaakt tot wie ik ben en wie ik zal zijn op het moment dat zij de leeftijd hebben om het te horen. Talloze mensen hebben al tegen mij gezegd dat ik mijn kinderen voorleef door mijn ervaringen te delen, waardoor zij zien dat zij net zoals hun vader zichzelf mogen en moeten zijn.

Graag zou ik ook van jou, als lezer van dit blog, horen of je een advies hebt met betrekking tot de twijfel die ik voel om online nog wat dieper in te gaan op bepaalde thema’s. Of wellicht voel je zelf dat je meer wil horen over een bepaald thema. Stuur mij daarover een bericht via CONTACT. Dank je wel!