Middenweg

Week 25

Nog niet eens zo lang geleden schreef ik dat ik iets rigoureus deed. Ik had één van mijn smartphones de deur uitgedaan en voor privégebruik een simpel telefoontje gekocht waarmee ik alleen kon bellen en berichten versturen. Ook kocht ik een papieren agenda.

Twee maanden later moet ik helaas bekennen dat dit experiment mij niet goed is bevallen.

‘Ik dacht het al’, grinnikte mijn partner tijdens de afwas toen ik het aan haar opbiechtte, ‘volgens mij werkt zoiets alleen maar als je in een hutje op de hei woont zonder sociale contacten’.

Ik had natuurlijk nog wel een smartphone, diegene die ik tot mijn werktelefoon had gebombardeerd. Ik begon dit exemplaar na een paar weken stiekem weer steeds meer mee te nemen omdat daar apps op staan waar ik niet zonder wilde, zoals een parkeer-app. Ook stuurde ik steeds meer berichten-met-foto’s naar mijn werkmobiel omdat mijn eenvoudige telefoontje die foto’s allemaal niet kon opslaan.

Het is jammer maar het lukt mij niet om een smartphone-loos leven te leiden. Dat voelde aanvankelijk als een mislukking, maar ik heb het wel geprobeerd en er ook van geleerd. Ik zie nu heel duidelijk wat er met mijn kinderen gebeurt als ik mijn smartphone tevoorschijn haal. Mijn oudste vliegt op mij af en ‘jengelt’ om liedjes en foto’s, het stomme ding haalt haar direct bij haar creatieve spelen weg.

Wat ik ook zag, was dat ik door het aanschaffen van een eenvoudige telefoon probeerde de wereld op mij en mijn ongemak af te stemmen. Terwijl ik degene ben die beslist in welke mate ik mij laat beïnvloeden door techniek. De middenweg bewandelen in een wereld die gaat over ‘highs’ is een bewuste maar toch vaak moeilijke keuze. Je dwaalt al snel naar links waar je verzuipt in highs of naar rechts waar je snakt naar highs.

Duidelijk was in ieder geval dat ik niet terug wilde naar links, het verzuipen in de highs. De digitale middenweg maar weer op dus, waar ik op het volgende uitkwam: ik gebruik mijn smartphone nog steeds, maar met een beperkt aantal apps, waarbij ik van die apps ook niet alle mogelijkheden benut.

Ik heb dus nu slechts één scherm met apps, daar waar ik eerder drie schermen met apps had gevuld. Ook staan alle notificaties van apps die geen berichtenapps zijn (Signal en Whatsapp) nog steeds uit. Geen geluiden, geen rode bolletjes. De berichtenapps gaan in de avond ook uit, dat gebeurt automatisch om 21:00. Slechts een handvol mensen kan daar dan nog doorheen komen, in het geval van nood.

Ik ervaar overall toch ook meer rust door eerlijk aan mijzelf toe te hebben gegeven dat een smartphone nu eenmaal bij mijn leven hoort, hoewel het een verraderlijk stuk speelgoed kan zijn dat mij te veel afleidt van wat ik belangrijk vind.

‘Kan zijn’ omdat ik degene ben die bepaalt of dat ook zo zal zijn. Behulpzaam daarbij was het besef dat een smartphone gewoon een machine is in plaats van het verlengstuk van mijn menselijk ego waar ik al genoeg mee te stellen heb. Ik heb daarom nog de persoonlijke foto’s op het begin- en toegangsscherm van mijn smartphone verwijderd, daar staat nu een rustig zwart-wit plaatje. Mijn profielfoto op berichtenapps laat voortaan alleen nog mijn eigen hoofd zien (waardoor ik de drang om leuke plaatjes met mijn gezin te showen heb moeten weerstaan).

Op de digitale middenweg vertoeven, blijft wel een uitdaging en er zullen in de toekomst vast nog wat verkeerde afslagen volgen. Gelukkig heb ik inmiddels wel steeds meer rijervaring om er op tijd op terug kunnen te keren.