AAApphankelijk

Week 16 en 17

Ik heb iets rigoureus besloten. Ik heb één van mijn twee smartphones de deur uit gedaan. 

‘Je was er zo blij mee’, zei mijn partner, ‘dat je die na al het harde werken kon kopen en dat je alles aan elkaar kon linken ‘in de cloud’.

Klopt. Dat ben ik nog steeds. Ik houd wel van mooi vormgegeven en handige apparaten.

Ik ben in 2014 zelfstandige geworden en ik heb mij onbewust aangeleerd om altijd bereikbaar te zijn. Dat hoort ook wel een beetje bij het lot van een startende ondernemer. Ik wilde geen opdracht missen. Want opdrachten betekenden boterhammen.

Zo liep ik dus tot voor kort altijd met twee iPhones. Eén voor het werk en één voor prive. Niet de nieuwste modellen, maar toch. Super snel, hip en overal ‘aan’.

Dat ‘aan’ zie ik als een kwaliteit van mijzelf maar het is ook een enorme valkuil. Als ondernemer is het handig omdat ik goed en snel inspringen op zaken, wat nodig is als je een bedrijf runt met 12 medewerkers. Maar in mijn privé leven ging ik kopiëren wat ik zakelijk deed: overal snel op reageren en ‘verdwijnen in het scherm’. 
​
Het kwam dus regelmatig voor dat als ik een berichtje kreeg daarmee ook het startsein gegeven werd:

• om mijn mail te mogen checken;
• gedachteloos door Facebook te scrollen;
• mijzelf nog eens lekker op te winden over de onzin op LinkedIn;
• daarna de weerapp;
• mijn banksaldo te checken;
• het nieuws te lezen en zo nog wat dingen.

Hierdoor ga ik mijzelf de geruststelling dat ik ‘lekker bezig was’, ik was immers online en bereikbaar. Aan het eind van de dag voelde ik mij echter verveeld en leeg.

Ik besloot dus dat het anders moest. Mijn werkmobiel heb ik verkocht aan een goede vriendin/ collega. En ik heb een telefoontje (met vervangbare batterij die 4 dagen in werking blijft!) gekocht met beperkte mogelijkheid tot internet erop zodat ik wel Whatsapp en Signal kan gebruiken, maar het liefst was ik daar ook rigoureus mee gestopt. Daarmee stoppen voelde voor nu nog als een stap te ver: val ik dan niet helemaal overal buiten, krijg ik nog wel alle leuke dingen mee, wat te doen met app-groepen waarin ik zit?

Ik had al zo vaak bedacht dat ik weer een gewone privé mobiel wilde, zonder poespas, waarop ik alleen bereikbaar kon zijn voor vrienden en familie. Maar mijn privé iPhone bevatte mijn hele leven. Van een parkeer-app, e-mail, de app van de kinderopvang, mijn bankpas, tot aan de app om de digitale fotolijst van mijn dementerende moeder in het verzorgingstehuis op afstand te kunnen updaten, zorgverzekering, agenda enzovoorts.

‘Ik ben Bay, en ik ben apphankelijk geworden’, zei ik tegen mijzelf, waarbij ik een eerste aanzet deed tot de oprichting van mijn eigen TRIPLE AAA (AFHANKELIJK van APPLE APPS) – praatgroep.

Hoe kon ik mijn leven leiden zonder al deze icoontjes? Als ik er alleen al over nadacht, kreeg ik vage paniekgevoelens. Die realisatie vond ik pijnlijk.

Totdat een fikse griep met daarover heen een buikgriep mij in week 16 (dus in die week geen blog) van dit schrijfproject iets na Kerst 2021 neermaaide, waarbij ik ook 10 dagen mijn stem helemaal kwijtraakte. Lichamelijk dienden er zich in 2021 nogal wat tegenslagen aan, daar schreef ik in eerdere weken al over en die frustratie stapelde zich op. 

Ik heb het tijdens het ziek zijn allemaal moeten loslaten. Ik heb om hulp gevraagd, wat goed voelde (even geen DIY dus nu) en communicatie via Whatsapp en Signal bleek voor mij onmisbaar. Meer had ik in feite ook niet nodig. Niet om vanaf mijn ziekbed als het echt moest mijn bedrijf te leiden en al helemaal niet in mijn privé leven.

Mijn conclusie: apps die het leven handig maken: het is allemaal bullshit. Bullshit die veel te diep ingrijpt in mijn leven doordat het mijn aandacht, energie en tijd wegrooft van de mensen die er wel meteen zijn als ik compleet lamgeslagen in mijn bed lig.

Op mijn tot werkmobiel gepromoveerde voormalige privé smartphone heb ik het aantal apps dus tot een minimum beperkt. Alles wat ik op de computer kan doen, ga ik daar op doen. Zo moet ik meer moeite doen om te werken en blijft werk en privé gescheiden.

De boel draait toch wel door, zo bleek maar weer. En dat is gewoon de vrucht van gestaag inzetten op een goede werkverdeling en vertrouwen in mijn collega’s en niet die van continu online moeten zijn.