Natuur

Week 47

Het aanhoudende warme weer zet mijn brein in een langzame stand en daardoor ga ik ook relaxter om met mijn gestelde doelen. Zo post ik het blog van deze week niet op vrijdagmiddag maar op zondagavond.

Iedere week een blog schrijven is mij tot nu toe gelukt, met uitzondering van week 16 en week 42. Die eerste week dat ik een blog oversloeg, overlegde ik met mijn managementasssistent of het niet vreemd zou zijn dat er die week geen zou verschijnen. Deze vraag raakte eigenlijk aan één van de doelen van dit schrijfproject. In mijn allereerste blog (week 1) schreef ik immers dit: Kan ik voldoen aan de belofte aan mijzelf om iedere week een blog te schrijven? En wat gebeurt er als mij dat niet lukt?

In week 5 voegde ik daaraan toe: Dit schrijfproject ‘Less than 52’ gaat over mijn zoektocht naar de waarde in mijn leven. Dingen uitproberen die ik nog nooit heb gedaan, spannend of moeilijk vind. Zaken achterlaten die mij eigenlijk niet meer dienen. Dingen continueren die goed voor mij zijn. Maar ook minder streven en minder moeten in dat wat ik doe.

Ik heb zeker geen last van writer’s block. Ooit dacht ik dat de woorden altijd wel als vanzelf zouden stromen, ik had toch immers besloten een groot deel van mijn tijd aan schrijven te wijden?! Zo romantisch klonk dat…. en hoe weerbarstiger bleek de realiteit. Schrijven is als iedere andere vaardigheid: doe je het niet regelmatig, dan ebt de inspiratie en de motivatie weg. Schrijven moet je dus blijven trainen: gaan zitten en typen.

In de afgelopen week werkte ik veel in en om de tuin. Ook dat moet ik regelmatig blijven doen. De stenen jungle is door gestaag volhouden in vier maanden tijd veranderd in een fijne groene omgeving. In deze steeds langer durende periode van droogte ontroert het mij dagelijks om te zien en te voelen hoe de planten, bloemen, bodembedekkers, de geel geworden grasmat en de vijgenboom hun uiterste best doen om te overleven. Ze snakken naar vocht maar delen wat ze zijn en hebben met hun omgeving.

Wat mij betreft is de natuur als geheel één grote bodhisattva.

Bodhisattva’s zijn de ‘superhelden’ van het mahayana-boeddhisme (o.a. zen boeddhisme). Ze personifiëren, vaak uitvergroot, onze heilzame eigenschappen zoals wijsheid, mededogen, daadkracht. Het gemeenschappelijk element van deze eigenschappen is dat ze het welzijn van alle levende wezens ten goede komen.

Daarom wordt er ook gezegd dat ieder van ons een bodhisattva is. Het zijn tenslotte algemeen menselijk eigenschappen, die ieder van ons in zich heeft. Het is onze natuur, ook al zijn we daarom nog geen superhelden. 

_{Bron: https://www.levenindemaalstroom.be/nl/gelofte-van-de-bodhisattva}

Hoe grof en ondoordacht de mens ook omgaat met diens leefomgeving, de natuur blijft geven wat ‘ie heeft.

Ik heb iedere dag wel zorg over klimaatverandering maar ik kies er geregeld ook bewust voor om die zorgen even naar de achtergond van mijn aandacht te verschuiven. Het is te groot om te kunnen bevatten, wat mij ontzettend frustreert. Ik zet mijn energie efficiënter in door op te merken wat ik op ieder moment kan doen om van waarde te zijn voor mijn omgeving. En vaak betekent dat dat ik eigenlijk eerst aan mijzelf moet denken.

Mijzelf op de eerste plek zetten, kostte mij grote moeite. In dit op het einde lopende blog-jaar heb ik daar beter mee leren omgaan. Zonder verborgen angsten, met al mijn rare en leuke kanten oefen ik mij in online schrijven, spreken en ‘opdagen’. Het voelt bevrijdend om ‘what you see, is what you get’ onbevreesd uit te dragen. Deze week zei iemand tegen mij: ‘Jij hebt vast ook geheimen, want die heeft iedereen’. Natuurlijk deel ik niet alles hier online, sommige details zijn bestemd voor mijn privé situatie. Maar echte geheimen heb ik allang niet (meer). Ik ga zo veel mogelijk in het hier en nu om met alles dat op mijn pad komt.

Mijn eerdere ‘geheimen’ gingen eigenlijk vooral over normale menselijke emoties als schuld en schaamte (zoals zelfkritiek en boos zijn op mijzelf en op de ander). Mijn perfectionisme ging over gezien en gewaardeerd willen worden (door anderen, maar vooral ook door mijzelf!). En mijn gendertransitie ging en gaat over compleet mijzelf mogen zijn.

Waarom schaamde ik mij voor deze kanten van mijzelf en verborg ik mij? Leer mij één persoon kennen die op geen enkele manier last heeft van vergelijkbare emoties…