Week 36
Met het blog van week 36 is de laatste maand van het één na laatste kwartaal van dit jaar schrijven is begonnen. Vanaf week 40 volgen er nog (slechts) dertien weken totdat ik 50 jaar oud ben.
Een (komende) mijlpaal laat mij altijd even extra stilstaan. En zitten, op mijn nieuwe meditatiebankje. Nooit eerder heb ik een bankje gebruikt. Het blijkt voor mij een uitstekende manier om zittend te mediteren nu ik dat op een kussen niet meer kan en mag in verband met het vastzetten van zenuwen in mijn rechterbeen en -voet.
Het mediteren in de zen-traditie bevalt me. Inmiddels ben ik ook begonnen met koan-studie, ook daar had ik tot op heden geen ervaring mee. Over mijn ervaringen ‘van vipassana naar zen’ schrijf ik binnenkort een uitgebreid artikel dat begin juli op de website van Bodhi gepubliceerd wordt.
Koan-studie is een methode die in sommige zenscholen gebruikt wordt als oefenweg naar Verlichting. Een koan is geen irrationeel, onoplosbaar raadsel, maar een woord, een enkele zin of een verhaal, naar aanleiding waarvan de leerling met betrekking tot de boeddhistische leer tot ‘groot inzicht’ komt. (Nico Tydeman)
Een koan is een vraag, een soort raadsel dat je niet kunt oplossen met rationeel denken. De koan dien je mee te nemen in het leven en in aandachtoefening waar het antwoord zich aandient in de vorm van inzicht. Kitty Arends schreef voor Bodhi een mooi artikel over koans.
Mijn partner vroeg mij deze week wat ik zou willen doen als ik onbeperkt geld had. Die vraag ervoer ik zo ongeveer als een koan. Ik moest er een hele tijd op kauwen. (Rationeel benaderen bleek ook hier niet de juiste methode.) Uiteindelijk wist ik niks te bedenken en dat zorgde voor ongeloof bij mijn partner. Ik ben opgevoed met de overtuiging dat sparen goed en nuttig is, ‘je weet immers nooit zeker wat er gebeurt in het leven of hoe je later als je oud bent alles rond moet breien’. Ik snapte die overtuiging, mijn moeder was een oorlogskind. Zij wist ons gezin draaiende te houden door van ‘niets iets’ te maken, ook in de magere jaren. Toch voel ik mij niet tekort gedaan. Die spaar-overtuiging draag ik tot op de dag van vandaag met mij mee. Geld opzij zetten gaat mij dus goed af, al heb ik mijzelf zeker meer aangeleerd om in het NU te mogen genieten van het geld dat ik verdien zonder mij schuldig te voelen over mijn uitgaven.
Geld uitgeven aan spullen kan mij veel plezier geven, het staat niet in verhouding staat tot het maken van herinneringen. In 2021 vroeg ik voor mijn verjaardag ervaringen cadeau. Het jammere eraan is dat het plannen van de activiteiten die mij geschonken zijn te snel verdwijnt in de dagelijkse gang van zaken. En dat is dus ook precies waarom ik blokkeer om te fantaseren over wat ik zou willen doen met geld. Ik kan mij moeilijk voorstellen wanneer ik zou willen doen wat ik zou willen doen, dus doe ik niks. Niet zo tof want de tijd staat niet stil. Bovendien doe ik mijzelf en de mensen die de ervaringen gegeven hebben hiermee te kort.
Mijn partner opperde na mijn zwijgen in rap tempo een aantal ideeën waarvan zij dacht dat die mij zouden aanspreken. Ik werd daar inderdaad blij van. Een beetje weemoedig ook wel, omdat ik door eerdere keuzes in mijn leven bijvoorbeeld niet zo heel veel van de wereld heb gezien. Ik vond reizen ook wel erg spannend en zeker in het begin van het herstel van PTSS was dit niet aan mij besteed.
Het verlangen om letterlijk op weg te gaan en onderweg te zijn, begint al een tijdje steeds meer te kriebelen en dat voelt opwindend. Ik wandel momenteel te weinig, ik heb zin om dat meer vorm te geven. Wandelen schept ruimte in mijn hoofd en lichaam, het zorgt voor een frisse, creatieve stroom in mijn leven. Het is, naast zitten op mijn meditatiebankje, een prima manier om koan-studie te doen.
Nu overweeg ik als eerste de Walk of Wisdom en/of het Pieterpad te lopen. Die laatste tocht komt uit bij de St. Pietersberg in Maastricht (als je vanaf de noordelijke kant van het pad start) waar zich een familiegraf van mijn moeders kant bevindt op het kerkhof van Sint-Pieter ‘Op de Berg’.
Dit is allemaal nog niet zó ver van huis, dus makkelijk uit te voeren, alhoewel… het Pieterpad is 500 kilometer lang, daar hobbel ik dus nou ook weer niet zonder moeite overheen. Als iemand nog goede tips heeft over wandelen in het algemeen (uitrusting, voorbereiding), of met betrekking tot routes, laat het mij weten. Dan ga ik nu als eerste toch wat geld besteden aan spullen (goede wandelschoenen dus… 🙂 ).
Leave a Reply