Stilzwijgend

Week 21

Na alle verhalen over grensoverschrijdend gedrag van mensen die betrokken waren bij het tv programma The Voice of Holland domineerde deze week het gedrag van een belangrijk iemand bij Ajax het nieuws. Weer ging het over het versturen van foto’s van een geslachtsdeel naar anderen, de zogenaamde ‘dickpic’.

Dit is een fenomeen waar mijn brein van vastslaat. Ik kan dit zieke gedrag enigszins verklaren vanuit wat een positie met macht met iemand doet, een onzeker ego, een langdurig niet gezien worden-syndroom.
Maar als mens vind ik het absoluut niet te begrijpen of te accepteren waarom je andere mensen ongevraagd zou lastig vallen met je geslachtsdeel. En gelukkig vinden heel veel mensen dat niet, ook de meeste andere mannen delen deze mening.

Acuut circuleren er ook grappen op internet en via Whatsapp. Om sommige moet ik ook lachen, dat geef ik toe. Maar ik sprak ook een goede vriendin die vertelde dat het in de pauze op het werk was gegaan over deze situaties bij The Voice of Holland en Ajax. Er werden harde, zwarte grappen gemaakt over slachtoffers die op tv waren en hun verhaal deden. De vriendin merkte dat zij hier iets van wilde zeggen maar dat niet deed uit een soort van angst om keihard naar haar collega’s uit te vallen.

Ik zei dat ik dat begreep.

Uren daarna kwam ik daar op terug. Ik had alles laten bezinken en overdacht en ik belde haar om te zeggen dat zij de volgende keer zichzelf moest blijven en er wél iets van moest zeggen. Ook gaf ik haar terug dat ik mijn reactie op haar verhaal niet goed vond. Door grappen te blijven maken over ernstige situaties als deze houd je in feite het gedrag van de daders in stand. Verder weet je nooit wie er in zo’n groep zelf ervaring heeft met grensoverschrijdend gedrag (als slachtoffer of dader).

Ik realiseerde mij nog iets. Eerder schreef ik in dit blog over een destructieve relatie waar ik in zat.
Deze relatie duurde 15 jaar en door mijn voormalige partner werd veelvuldig grensoverschrijdend gedrag vertoond. Naar mij maar ook naar talloze anderen. Toen ik na jaren ontsnapte uit deze situatie (dat lukte mij niet zelf, maar wel met behulp van een familielid) bleef ik zwijgen en ‘netjes’ onder het mom van ‘niet natrappen’. Later hoorde ik via via over soortgelijke ervaringen van andere mensen die een relatie met hem aangingen. Nog bleef ik zwijgen.

Onlangs zei een bekende tegen mij dat ik met mijn zwijgen wellicht wilde afdwingen dat de situatie snel voorbij zou zijn.
Maar dat is ie niet. Dit jaar is het 14 jaar geleden dat ik vertrok, nog elke dag loop ik tegen de gevolgen hiervan aan. Al die tijd heb ik mij enorm geschaamd, schuldig gevoeld, klein gevoeld en dacht ik bij iedere vorm van boosheid dat ik dezelfde kant zou opgaan als mijn ex.

Nu is het klaar. Ik zwijg niet langer. Niet in dit blog, juist om dat dit bedoeld is om te onderzoeken wat mijn leven de moeite waard maakt. Om te ontdekken waarom ik de moeite waard ben.
Nu mijn geest en lichaam naar elkaar toeschuiven, zoals ik beschreef in het interview in Simsara, voel ik mijn basis verstevigen. Eindelijk weet ik hoe het voelt om jezelf de belangrijkste persoon in het leven te mogen vinden, zonder dat ik daarmee verander in een egoïstische klootzak.

Eén van de redenen van mijn jarenlange zwijgen, is dat veel mensen in mijn omgeving of verleden duidelijk weten om wie dit gaat. Ik noem deze persoon natuurlijk niet bij naam, ik weet ook niet hoe het met hem is op dit moment. Misschien heeft hij zijn leven gebeterd. Ik hoop het. Ik hoef het niet te weten, het zou fijn zijn voor hem zelf en de mensen om hem heen.

Ik wilde hem niet ‘verraden’, andere mensen niet beïnvloeden met mijn kant van het verhaal. Daarnaast was ik zelf natuurlijk ook deels verantwoordelijk voor deze 15 jaar durende situatie. De eerste avond al voelde ik dat het niet klopte. Maar ik ging niet weg.

Ik mag mijzelf nu de belangrijkste vinden. Punt. Sterker nog, ik heb dat nodig om het verleden het hoofd te bieden. Om te beseffen dat ik nog steeds veel last heb van de gevolgen van een destructieve conditionering, uitgevoerd door iemand die niet in contact kon zijn met zichzelf. Mijn sympathie en empathie voor deze persoon zijn van het begin af aan misbruikt. Mooie menselijke eigenschappen zijn omgevormd tot schuld en schaamte, afhankelijkheid en minderwaardigheid.

Veel mensen nemen mij waar als sterk, als een persoon die geen hulp nodig heeft. Dat snap ik en deels is dat ook zo. Maar voor een groter deel was dat voorheen een masker om te verbergen dat ik zo ontzettend leed dat het mij letterlijk mijn adem benam.
Om te dealen met de dagelijkse angst en hyperventilatie ben ik gaan mediteren. Ik leerde aanwezig te blijven bij mijzelf, minder bang te worden voor controle verlies en mijn hyperventilatie verdween doordat ik een sublieme controle kreeg over mijn ademhaling.

Natuurlijk vind ik dingen nog vaak spannend of ben ik ergens zenuwachtig voor. Dan zeg ik tegen mijzelf: ‘Is dit het ergste dat je ooit heb meegemaakt?’. Het antwoord is altijd ‘nee’.

Het ergste in mijn leven ligt gelukkig al een hele tijd achter me. De gevolgen ervan bestrijden, blijkt een lang proces van vallen en opstaan.
Door lucht te durven geven aan dit verhaal, mijn ervaring en aan mijn gevoelens doorbreek ik mijn stilzwijgen.
Ik hoef niks meer te verbergen, ik hoef het niet meer alleen te doen, ik hoef niet meer sterker dan sterk te zijn.

Ik sluit af met een link naar het lied ‘Laat het los’, hét lied van prinses Elsa, een thuis tegenwoordig veelvuldig afgespeelde Disney film voor mijn oudste. Hoe toepasselijk. 😉

P.s. Mocht je naar aanleiding van dit blog herkenning voelen in jouw leven en/of willen reageren, stuur me dan een bericht via Contact.