Week 14
Op de voorpagina van de Volkskrant van zaterdag 18 en zondag 19 december 2021 stond rechtsonder de column ‘Punt’ van Paulien Cornelisse. Paulien schrijft drie keer per week een column van slechts 150 woorden. Omdat ik zelf schrijf, weet ik hoe knap het is om in zo weinig woorden een verhaal van kop en staart neer te zetten.
De column ‘Punt’ gaat over het met een punt afsluiten van een appje of bericht wat door jongeren van tegenwoordig als agressief of onvriendelijk wordt beschouwd.
Het stukje eindigde met de conclusie dat als je iemand bent die dit normaal of prettig vindt om te doen je door middel van het zetten van die punt weet dat je ‘oud.’ bent.
Ik moest hier heel vrolijk om lachen.
Een paar maanden geleden al maakte iemand mij erop attent dat ik al mijn berichten afsluit met een punt en dat sommige mensen dat als ‘streng’ ervaren.
‘Oh’, zei ik nogal verbaasd, ‘zo hoort dat toch in de Nederlandse taal?’.
OUD. Dus.
Toch ben ik na dit gesprekje de zaken anders gaan aanpakken. Ik checkte mijn berichten en merkte op dat ik de laatste punt van een appje/ bericht nu vaak weglaat.
Om worden of zinnen te scheiden ‘interpun(c)tie’ ik er wel nog vrolijk op los want anders snap ik mijn eigen berichten niet meer.
Dubbel OUD. Dus.
Nog voor de lunch die bewuste zaterdag zette ik Paulien’s column op Facebook.
Ik wilde mijn vrolijkheid delen met mijn ‘vrienden’.
Oud.en.Proud.of.it., schreef ik erbij, aan het einde opgesierd door een vrolijk blauw icoontje met een witte punt.
Punt gemaakt.
Ik kreeg de lachers op mijn hand. Men gaf leuke commentaren en daar werd ik ook weer vrolijk van.
Later in de week kreeg dit nog een staartje toen we thuis in de herhaling naar het televisieprogramma Dream School (NPO3) keken. De jongeren in dit programma kregen de opdracht zich los te worstelen van hun saboterende gedachten die op stootkussens waren geplakt. Hun groepsgenoten riepen de gedachten terwijl ze probeerden te verhinderen dat de eigenaar van die gedachten naar een bepaald punt (.) in de ruimte kon komen.
Wij gingen thuis toen ook in gesprek over onze saboterende gedachten.
Mijn partner zei dat ze er eentje voor mij wist: Jij vindt jezelf snel ergens te oud voor.
Die kwam toch wel even binnen. Dat ik ouder word, ging ik pas echt goed beseffen toen ik een gelukkige ouder werd van ons eerste kind in 2018. Ik was 46 en hield mij steeds voor dat ik zo ‘oud’ (58) zou zijn als zij naar de middelbare school gaat. Die gedachte boezemde mij angst in om vanwege mijn leeftijd niet meer goed mee kunnen in haar dan nog steeds erg jonge leven. Die angst kwam weer even hard terug toen wij besloten voor een tweede kind te gaan. Het gaf mij rust dat ik ‘pas’ 48 was toen zij geboren werd in februari van dit jaar.
Ik kon in de afgelopen jaren moeilijk horen dat het gaat om puur liefde en leven bij de dag als het gaat om kinderen (of sowieso een fijn leven leiden).
Niemand schat mij ooit 49. Dat voelde tot voor kort altijd goed, alsof ik een beetje onoverwinnelijk en onsterfelijk was.
In dit laatste jaar tot aan mijn vijftigste ligt de grootste uitdaging er nog steeds: accepteren dat ik ouder word.
Tijdens het schrijven van dit blog van week 14 zie ik ineens dat de afgelopen 13 weken voorbij zijn gevlogen.
Ik heb nog ‘maar’ 39 weken totdat mijn jaar om is. Ik voel ineens iets meer urgentie om naar mijn acties en handelingen te kijken.
Van inzicht naar actie!
Wat voelt goed en dient mij? En wat moet ik echt veranderen wil ik gezond ouder worden zodat ik ook mijn kinderen nog zo lang mogelijk mee kan maken?
Misschien eerst toch maar weer eens mediteren en contempleren op de dood.
Stephen Levine, here we go…
Leave a Reply