Week 3
Ooit weigerde ik pertinent om de blauwe vinkjes van Whatsapp aan te zetten omdat ik voelde dat deze mijn ‘paranoia-knop’ om zouden draaien.
Ik wist intuïtief dat ik na het versturen van een bericht zou gaan wachten op het teken dat mijn bericht gelezen was, het liefst zo snel mogelijk na het verzenden.
Dat ik dat meteen al aanvoelde, is een teken dat ik eigenlijk over een heel gezond zelfbehoudmechanisme en zelfkennis heb, maar daarover later meer.
Ik heb lang volgehouden dat ik niet verslaafd was aan mijn mobiele telefoon, social media en apps op mijn telefoon. Andere mensen spraken mij wel regelmatig aan op mijn telefoongebruik. Dat ervaarde ik als zeer onprettig. Want hun waarneming klopte voor mij niet en daarbij: zij deden dit net zo hard als ik, dus waarom zou ik dan verslaafd zijn en zij niet?
Ik heb ontdekt dat ik niet zozeer verslaafd ben aan mijn telefoon maar dat ik wel heel erg afhankelijk ben geworden van de bevestiging van mijn acties die ik de wereld instuur. Dat deed ik namelijk wel echt in grote mate, via social media, verschillende berichtenapps, e-mail en online samenwerkingspaps.
Als het daarover gaat, dan is eigenlijk iedereen met een mobiele telefoon verslaafd. Want dat verslaafd zijn aan bevestiging geldt dus al voor het simpel versturen van een berichtje naar een geliefde, je kind, vrienden, collega’s.
Als je geeft dan verwacht je meestal iets terug, dat heet wederkerigheid en dat hebben we nodig om als mensen samen te leven.
Stel: je geeft een compliment aan iemand anders, dan is het aan die ander om dat compliment te durven (aan-)nemen. Direct of in een later stadium kan die persoon ook weer een compliment of iets anders aan jou geven en dan is de ‘balans’ tussen de personen gelijk. Er is geen ‘relatie-schuld’ bij de een of de ander.
In een verbinding tussen personen, bijvoorbeeld bij communicatie, gaat het om een goede verdeling tussen zenden en ontvangen. De wederkerigheid vereist dat gesprekspartners op een gelijkwaardige manier aan bod komen in een gesprek.
Wederkerigheid heeft balans nodig, anders is het geen wederkerigheid maar een ongelijke relatie, ook wel redistributie (goederen) of puur zenden (informatie, meningen, berichtjes).
We kennen allemaal het gevaar van ‘puur zenden’. Of jij doet jezelf kwaad doordat je door al dat geven te veel met de ander bezig bent, je eist onevenredig veel aandacht in de relatie op (vaak ook nog onbewust) of de ander doet dit alles.
Enfin, toch deed ik het. Die blauwe vinkjes. Omdat ik zag dat anderen het ook deden en ik mijzelf wijs maakte dat blauwe vinkjes mijn leven beter (want: overzichtelijker) zouden maken.
Er gebeurde wat ik voorspelde…
Mijn goedbedoelde vorm van online wederkerigheid werd geven met een verwachting. Mijn brein zond al snel allerlei signalen naar mijn systeem dat ik snel antwoord wilde ontvangen op mijn berichtjes. Mijn brein creëerde allerlei emoties als ik zag dat mijn bericht gelezen was en er geen reactie kwam. Zo kon ik mij onzeker voelen, eenzaam, niet gezien en uiteindelijk zelfs boos. Ik kon ook wrevel voelen bij een persoon die de blauwe vinkjes niet had geactiveerd en mij op die manier een mogelijkheid ontnomen had om wederkerigheid te voelen.
Dit gebeurde allemaal terwijl het in mijn berichtjes meestal alleen maar ging over de kinderen ophalen, het avondeten, routebeschrijvingen of het uitwisselen van stompzinnige foto’s.
Belangrijke onderwerpen besprak ik sowieso zo min mogelijk via ‘de app’ omdat ik als weldenkend mens ook snap en predikte dat dat al helemaal verkeerde gedachten en emoties in de hand werkt.
Poging tot meedoen mislukt, stresslevel verhoogd, wantrouwen aangezwengeld.
Ik schaamde mij hier eigenlijk best wel voor. Terwijl ik mij normaal gesproken het krachtigst voel als ik gewoon mijn eigen ding doe.
Nu heb ik ‘de blauwe’ uitgezet en hoewel dit mij toch even moeite kostte, heeft het mij maar ook de ontvangers van mijn berichtjes vrijheid en autonomie teruggegeven.
Ik wil mijn emoties en gedachten niet laten bepalen door een tech-ding, hoezeer ik ook verzot ben op handige snufjes en online mogelijkheden.
Ik vind dit handigheidje een behoorlijke aanslag op mijn leven.
De ontvangers van mijn berichtjes zien geen blauw vinkje meer als ze iets naar mij sturen. Dat zet hen misschien aan het denken. Welke kant dat denken opgaat, weet ik niet, ik hoop niet richting paranoia, net zoals dat bij mij gebeurde.
Onconditioneel geven laat wederkerigheid werken.
Voor alle ontvangers van mijn berichtjes: de ‘grijze’ vinkjes zijn een onconditionele gift van mij aan onze relatie. Ik weet toch wel dat je reageert, maar doe dat ook alsjeblieft op jouw eigen tempo. Ik laat de verwachting van jouw directe reactie los.
Ik denk ook meer na over de berichten die ik aan je verstuur omdat ik niet zomaar meer alles meteen jouw kant wil gooien (gepast spreken). Ook laat ik daarmee zoveel mogelijk alles los wat niet gezond is in mijn communicatie met jou: onlogische negatieve gedachten en emoties over mijzelf, jou en onze relatie.
Zo benader ik op mijn manier via online communicatie zoveel mogelijk de manier van offline communiceren die ik waardeer: een gezonde wederkerige communicatie met minder directe aannames en met meer rust, ruimte en aandacht.
Leave a Reply