Week 39
Deze week was ik op bezoek bij iemand die mij dierbaar is geworden. En dat besefte ik goed toen duidelijk werd dat ik die persoon misschien niet vaak meer zou zien. We spraken samen eerder vaak over leven, het nut daarvan en wat onze ‘why’ was. Totdat dan ineens wederom blijkt dat ‘gewoon leven’ het enige doel van het leven is. In het ‘NU’ zijn, klinkt zo easy en het wordt te pas en te onpas gezegd. Totdat er iets gebeurt dat het NU compleet op zijn kop zet. Zie dan maar eens hier te blijven, op dat punt dat je zo hartgrondig vervloekt.
Het gesprek leidde mij terug naar het doel van dit blog. Al negen maanden schrijf ik iedere week over zaken die ik belangrijk vind en die mijn leven waarde geven. De voorbije 13 weken stonden in het kader van ‘Trainen’. Wat gebeurt er met mij als ik dingen wel of niet doe. Hoe houd ik mijn aandacht vast? Wanneer is mijn inspanning goed genoeg en waar moet ik een tandje bijzetten?
Ik heb wat meer tandjes bijgezet in openheid over mijn moeilijkheden in het leven (CPTSS en gendertransitie) en mijn verleden dat leidde tot de moeilijkheden in het NU. Ik heb voldoende inspanning geleverd om aandachtig te blijven: ik ben weer gaan mediteren in een groep, ben op een retraite geweest en ik zal mijn meditatieleraarschap weer gaan vormgeven. Overall waren het 13 goede weken waarin ik mij steeds comfortabeler ben gaan voelen in het schrijven van dit blog en daardoor met mijzelf.
In de komende laatste 13 weken van het project Less than 52 wordt het thema ‘Integratie’. Wat ga ik doen om de opgedane inzichten beter te ankeren in mijn leven? Zoals nu wel bewust tijd vrijmaken voor ervaringen die mij cadeau zijn gedaan voor mijn verjaardag in 2021. En het daadwerkelijk lopen van de Walk of Wisdom, waarvoor ik inmiddels het startpakket en mijn nieuwe wandelschoenen thuis klaar heb liggen. Ik kreeg daar trouwens nog een goede tip voor van één van de lezers: ‘Start rustig en dichtbij, in de omgeving van Nijmegen, je kunt zoveel tijd nemen voor de etappes als je wil’. Zij liep ooit gewoon één etappe per maand.
Mijn uitdaging bij integratie ligt altijd in het opzoeken en ervaren van plezier. Ik ben vaak en veel met serieuze zaken bezig. Zo vroeg iemand mij ooit naar aanleiding van mijn werk en mijn rol als meditatieleraar: ‘Heb je nou nooit eens zin om taarten te gaan bakken, in plaats van steeds maar weer terugkomen bij mensen helpen omgaan met lijden in hun leven?’.
Een mooie opmerking en ik heb mij inderdaad vaak afgevraagd of ik niet eens iets totaal anders zou moeten gaan doen. In dit jaar van bloggen heb ik mij echter steeds meer gerealiseerd en vooral geaccepteerd dat dit werk en dit thema een prominente plek op mijn levensweg inneemt. Mij daartegen verzetten helpt niet, ik moet doen wat ik moet doen.
Dus, met meer plezier verder op weg dan nu!
Leave a Reply