I like medemenselijkheid

Week 2

Iemand van mijn LinkedIn connecties vindt een verhaal ‘geweldig’. Het gaat over een man die beschrijft hoe hij een bed, dat hij via Marktplaats verkocht heeft, uiteindelijk zelf naar de koper toebrengt (een uur rijden) omdat de koper ‘een te kleine auto’ blijkt te hebben.

Er gebeurt iets in mij. Ik voel warmte omhoog kruipen naar mijn keel, mijn hartslag versnelt, terwijl ik verder lees.
Ja, ik voel het echt, instant irritatie. Mede door de vele stereotyperingen in de tekst over de koper, een ‘Poolse mevrouw’ met ‘accent’ (aldus de schrijver).

De ergernis die ik voel, verbaast mij zelf. Alhoewel ik het bed wegbrengen zeker een mooie medemenselijke daad vind, lees ik het vooral als een lofzang op een eigen daad, omdat de schrijver ook deelt wat hij tegen zijn dochter zegt: ‘Er zijn niet veel mensen die zoiets zouden doen’.

Ik check de vele reacties om te zien of er meer mensen zijn die hetzelfde voelen als ik en dat wel durven te delen zodat ik stiekem kan concluderen dat ik geen ouwe zeur aan het worden ben. Uiteindelijk post ik zelf ook een reactie waarin ik benoem dat ik het een mooie daad vind maar dat ik niet snap waarom de schrijver steeds de term ‘Poolse mevrouw’ herhaalt. Na een tijdje is deze beschrijving van de koper overal in de tekst verdwenen.

Een andere lezer liket mijn post en verwoordt wel wat ik eigenlijk voel maar niet durf te zeggen. Onomwonden zegt ze dat ze het een stereotyperende, framende tekst vol borstklopperij vindt. Ze wordt door de vele andere lezers finaal afgemaakt als ‘zuurpruim’ en ‘zeur’.

Ik stuur haar een persoonlijk berichtje en complimenteer haar met haar eerlijkheid, ze moet er om lachen. Ze vraagt waarom ik niet gewoon heb gezegd wat ik ervan vind. Ik moet erkennen dat ik het lastig vind om mijzelf zo op internet uit te spreken omdat ik er nog steeds niet helemaal zeker van ben of ik geen ouwe zeur aan het worden ben. We lachen nog wat samen en ik ga offline.

Het bericht wordt in de dagen erna massaal geliket, meer dan 25000 keer, daarna ben ik gestopt met kijken.

Het valt mij al een tijdje op dat mijn tijdlijn op LinkedIn volstroomt met feelgood verhalen van mensen die hun daden in het dagelijks leven en werk uitgebreid in verhaalvorm beschrijven.

Ik snap dat ergens wel, want schrijver en lezers worden er blij van. Dus waarom wringt dat nou bij mij?

Mijns inziens gaat dit over normale, alledaagse medemenselijkheid en vriendelijkheid.
En ja, gelukkig is die er nog! Hulde. Vooral mee doorgaan.
Maar waarom moet dat nu toch op een social medium platform vermeld en dus ook massaal geliket worden?

Ligt het aan mij dat ik het ‘gewoon normaal’ vind dat je aardig bent tegen je medemens of iets belangeloos over hebt voor een ander of veel (normale) aandacht hebt voor de mensen waarmee je werkt?

Blijkbaar is dat ‘niet-normaal’ meer maar bijzonder.
Of ik ben toch ook echt die ouwe zeur geworden…

Mij bekruipt steeds meer het gevoel dat de like die zo’n verhaal oplevert voornamelijk een fantastisch goed gevoel teweeg brengt bij degene die het post.

Logisch ook, want zo werken social media.
Het geluk van een ander in verhaal verpakt om jouw eigen gelukshormoon te verhogen.

Dat heel veel anderen deze verhalen ook ‘geweldig’ vinden en liken, heeft vast ook een positieve uitwerking. Welke, daar ben ik nog helemaal niet achter, aangezien de reacties veelal bestaan uit duimpjes en hartjes. Ook zeggen zeggen lezers dat er veel meer mensen goede daden zouden moet verrichten. Of ze vervolgens zelf geïnspireerd zijn om dat ook te doen, weet ik niet. Ik hoop het wel.

De vele berichten in deze stijl heb ben mij ertoe bewogen mijn hele zelf geposte tijdlijn op LinkedIn én Facebook te deleten omdat ik mijn eigen gevoeligheid voor likes niet langer wil voeden. Want natuurlijk heb ík ook last van deeldrang en gezien willen worden. Mijn posts op LinkedIn zullen echter nooit 25000 likes halen, als ik er gemiddeld 10 scoor, vind ik mijzelf al een hele baas.

En eigenlijk wil ik al een tijdje gewoon helemaal weg van deze platformen, maar daar ben ik nog niet aan toe. Ik durf het niet. Iets in mij zegt dat ik mijn aanwezigheid online nodig heb om volledig aanwezig te zijn in het leven. Terwijl ik dat helemaal geen goede daad voor mijzelf vind.

Ik ben benieuwd waar ik over een jaar ben op dit gebied. Dit bericht is dus ook niet mijn laatste bericht over mijn struggle met social media.