Week 9
“Je mag nooit meer je benen kruisen, met je benen over elkaar zitten of in kleermakerszit.” De podotherapeut keek me aan, ze leek mijn reactie te peilen. In mijn hoofd liep ik razendsnel mijn overgebleven opties door. Toen kickte het in: ‘Ik kan niet meer op een kussen mediteren.’ Blijkbaar had ik het ook hardop uitgesproken want de therapeut reageerde met: “Nee, niet meer in lotushouding.”
Door een forse enkelverzwikking anderhalf jaar geleden heb ik om en om veel last van mijn linker- en rechtervoet. Nu is rechts weer aan beurt. Ik kan al twee weken niet goed lopen. In het midden van mijn rechtervoet zit iets vast, pijn alsof het gebroken is.
Mijn benen kruisen versterkt de blokkades in mijn voeten, zei de podotherapeut. Het stopt de doorstroom van de bloedbaan, zenuwen raken bekneld. En dat veroorzaakt de pijn. Ik accepteerde het nieuws meteen. Het voelde alsof deze uitleg klopte.
Gelukkig kun je op allerlei manieren mediteren. Dat heb ik ook altijd uitgedragen in de Sangha waar ik meditatiebegeleider was. Staand, liggend, zittend en lopend, elke houding is geschikt om aandachtig door het leven te leren gaan.
Ergens zorgt deze mededeling nu ook voor opluchting. In een podcast van 30NOW in mei dit jaar gaf ik aan dat ik al een tijd niet meer zittend mediteer. Ik loop wel veel, achter de kinderwagen en in mijn eentje. Mijn lichaam gaf blijkbaar al langer aan dat op een kussen zitten niet meer kon. Toch voelt het als een afscheid. Uren heb ik op dat kussen doorgebracht.
Los van het mediteren gaat dit voor mij nu over kunnen accepteren van dat wat op mijn pad komt. Ik heb mijn lichaam in de afgelopen 49 jaar goed leren kennen. Ik weet eigenlijk altijd vrijwel meteen wat er mis is, als ik ergens last van heb. Dat gevoel heb ik leren koesteren omdat het mij meestal de richting instuurt die ik op moet, voordat ik medisch advies krijg. Veel zorgverleners kijken jammer genoeg vaak heel lokaal naar een klacht waardoor een interventie nooit helemaal passend is, in mijn gevoel.
Aangezien ik in gendertransitie ben, voel ik nog meer de noodzaak van het goed leren kennen van mijn lichaam. Voor het eerst in bijna 50 jaar begin ik mij steeds meer thuis te voelen bij mijzelf en zie ik ook dat alles wat ik voel in relatie tot elkaar staat. Alsof geest en lichaam langzaam naar elkaar toe schuiven en in elkaar overvloeien, als bij elkaar horende onderdelen van het geheel dat mij ‘mij’ maakt. Het voelt heel gegrond.
Dit gevoel is moeilijk uit te leggen aan mensen die niet weten wat het is om een gendertransitie door te maken.
Ik ben er wél van overtuigd dat heel veel meer mensen een bepaald gevoel van éénwording kennen of daar op zijn minst contact mee willen maken.
Leave a Reply